December komt eraan
December is voor mij een maand die begint met 3-0 achterstand.
De opzet voor dit stukje heb ik lekker op tijd in november geschreven, een hele tekst over Sinterklaas en alles wat daar bij komt kijken. Vandaag is het 9 december en is Sinterklaas het land al weer uit en kruip ik maar weer achter mijn computer om dit stuk aan te passen en verder te schrijven. Ik zei het al 3-0 achterstand. Volgend jaar ga ik het ècht anders doen. Mijn voornemen was goed maar hé, what’s new?
Ik wil zoveel doen maar in de praktijk loopt dat altijd anders.
Ik wil zo graag originele passende cadeautjes uitzoeken waar ik mijn gezin blij mee kan maken. Dat betekent uren online zoeken en uiteindelijk dan toch maar naar de stad want enerzijds gun ik het de lokale ondernemers liever en anderzijds een lichtelijk groeiende bezorgdheid of de te bestellen pakketjes nog wel op tijd aankomen. In de stad loop ik als een kip zonder kop rond want wat ik wilde kopen is niet te vinden en dus moet ik op zoek naar een alternatief.
Ik wil graag het huis van boven tot beneden opgeruimd en schoon hebben wat niet mijn hobby is en in mijn ogen ook bijna onmogelijk is binnen ons gezin.
Ik wil de was en de strijk netjes bijhouden, al mijn kookboeken en online recepten doornemen om eens iets anders feestelijks op tafel te kunnen zetten met Kerst. Iets lekkers bakken.
Ik wil (als ik weet wat ik ga koken met Kerst) menukaartjes maken en kerststukjes voor op tafel.
Ik wil op tijd de kerstkaarten schrijven, zowel zakelijk als privé want daar ben ik wel even mee bezig.
Ik wil graag de hond nog even wassen, knippen en tja, dan moet ik de badkamer natuurlijk weer opnieuw doen.
Ondertussen loopt het gewone werk door en als coach zeg ik tegen mezelf “practice what you preach”. Ja ja, ik weet het wel maar………
In mijn hoofd vind ik dat dit erbij hoort, wil ik dit allemaal doen maar de stress die het mij oplevert zorgt ervoor dat ik niets van dat alles gedaan krijg. Naast al die stress (die ik mezelf opleg) voel ik ook een gigantisch gemis.
December is de maand dat alle families op de wereld gezellig met elkaar onder de kerstboom liedjes zingen, de o zo graag gewenste cadeautjes uitpakken, de meest fantastische kerstdiners op tafel zetten, iedereen er op zijn Paas- of moet ik zeggen Kerstbest uitziet, er geen ruzie maar wel vrede op aarde of in ieder geval bij de mensen thuis is. Dat is wat de kerstfilms, de televisiereclames en de social media ons willen laten geloven.
Bij ons gaat het er héél anders aan toe.
2024 was voor mij een jaar van loslaten. Loslaten van dierbaren, van familie, van onze allerliefste poes. Loslaten van verwachtingen, van oude vastgeroeste gewoonten, van een achterhaald zelfbeeld, loslaten van onzekerheid, loslaten van niet realistische toekomstdromen, loslaten van mijn ideale gewicht.
Vandaag is het 9 december, mijn huiskamer staat nog vol met dozen kersversieringen, de stofzuiger ernaast maar…. de kerstboom staat, het kribje ook en de lampjes branden buiten. Het begint zowaar op Kerstmis te lijken.
Het gigantische gemis mag er zijn, het is de achterkant van liefde.
Dankbaar voor wat er was en dankbaar voor wat er is kijk ik naar de rommel om me heen. Het is!
Morgen weer een dag.
Volgend jaar ga ik het anders doen
Liefs,
Angelique