Soms kom je iemand tegen die je niet kent, die je nog nooit eerder gezien hebt maar waar je op een onverklaarbare wijze een bijzondere klik mee blijkt te hebben.
Soms komt er iemand op je levenspad die een onvergetelijke indruk bij je achterlaat, alsof zijn/haar vingerafdruk voor altijd op je hart gedrukt staat.
Vorige week was ik even in de stad. Ik stond in de rij van een kassa. De mevrouw die aan de beurt was kende ik van zien. Zij was de moeder van een dochter en een zoon die bij mijn kinderen op de basisschool zaten. Het meisje was van dezelfde leeftijd als mijn dochter en het jongetje was wat jonger. Een heerlijk spontaan joch, niet zo groot, blonde korte haartjes, sprak geen dialect maar keurig Nederlands.
Ik neem je even mee naar 2004. De voorbereidingslessen voor de 1e Heilige Communie .
De ‘grote zus’ van dit mannetje zou net als mijn dochter haar Communie doen en hij kwam haar ophalen. Meneer Pastoor was nog een verhaal aan het vertellen. Ik weet niet meer welk verhaal het was of wat de clou van het verhaal was maar als ik me niet vergis ging het over het vinden van een schat en waar je die schat zou moeten zoeken.
Heel spontaan stak de kleine man zijn handje in de lucht en riep zonder op zijn beurt te wachten “onderaan de regenboog”, “Onderaan de regenboog is de schat!”
Het was niet het antwoord dat bedoeld was maar alle aanwezigen waren vertederd door dit kleine mannetje.
Ik weet niet meer precies hoe het gegaan is maar die ene opmerking van dit jongetje vond ik prachtig. Het is op dàt moment waarop zijn vingerafdruk op mijn hart gedrukt werd.
Onze kinderen gingen naar de middelbare school, een nieuw tijdperk brak aan.
Jaren later komt ons via via het afschuwelijke nieuws ter ore dat dit jongetje is overleden. Hoe en wat weten we niet maar we leven op afstand met dit gezin mee.
Als ik vanavond samen met mijn man de hond uitlaat zien we een regenboog. Ik vertelde hem dat ik vannacht in bed nog aan een regenboog heb liggen denken. Ik vertelde hem over de mevrouw die ik in de rij van de kassa had gezien, over dit jongetje en zijn schat onderaan de regenboog. Dat ik er aan had gedacht om haar aan te spreken maar dat ik haar niet meer zag toen ik mijn boodschappen had afgerekend. Ik had haar willen vragen hoe het met haar gaat. Ik had haar willen vertellen dat ik haar zoon niet vergeten ben en dat ik telkens als ik een regenboog zie nog steeds aan hem moet denken.
We lopen ons rondje en als we bijna thuis zijn zien we de meest heldere regenboog die ik ooit gezien heb, een dubbele regenboog zelfs. Twee prachtige regenbogen op een opmerkelijk moment. Een cadeautje, een werkelijk cadeau.
Ik ben je niet vergeten mannetje, jouw vingerafdruk staat op mijn hart en van een afstand leven we nog steeds met je familie mee.