Rouw bij echtscheiding II

Wat als een samengesteld gezin uit elkaar valt?

Twee leuke jonge meiden, 9 en 10 jaar oud. Anne en Marjolein. Marjolein logeert regelmatig een weekend bij Anne en ook de helft van de schoolvakanties zijn ze samen. Ze hebben veel lol samen, ze noemen elkaar ‘giftsisters’. Ze kennen elkaar inmiddels vijf jaar, ongeveer net zolang als dat de vader van Marjolein en de moeder van Anne een relatie hebben.

Toen de ouders van Anne nog samen waren was het Anne’s grootste wens om een zusje te krijgen maar dat gebeurde niet. Marjolein heeft bij haar moeder een broertje maar die is pas 2.

Anne en Marjolein hebben veel dezelfde interesses, dragen soms dezelfde kleren alsof ze een tweeling zijn. Ze kletsen over vriendjes en idolen, huiswerk en stomme meesters. Zitten allebei op dansen, niet bij elkaar want doordeweeks woont Marjolein bij haar moeder en die woont in een andere stad.

In het begin vond Anne het maar lastig dat Marjolein er was. Haar moeder deed zo nadrukkelijk haar best om door Marjolein leuk gevonden te worden dat Anne het maar aanstellerig en overdreven vond. Ze moest haar kamer met Marjolein delen toen mama en Marjoleins papa gingen samenwonen.

Als Marjolein er niet was dan was het net alsof haar papa probeerde om Anne’s vader te vervangen maar als Marjolein er dan was dan deed hij heel anders tegen Anne. Anne vond het maar verwarrend en helemaal niet fijn. Sowieso die vreemde man in huis. Haar mama was helemaal hoteldebotel op hem maar Anne vond hem maar een indringer die tussen haar en haar mama in kwam te staan.

Naarmate de tijd verstreek leerden ze elkaar allemaal beter kennen. Anne’s moeder en Marjoleins vader woonden inmiddels samen. Er was hun veel aan gelegen dat de twee meisjes het goed met elkaar konden vinden en daar werd veel tijd en energie in gestoken. Anne’s grootste wens om een zusje te krijgen was met de komst van Marjolein toch een soort van uitgekomen. Samen vormden ze een gelukkig samengesteld gezin.

Anne is inmiddels 14 jaar.

Het ging niet goed met Anne. Van de vrolijke, energieke en levenslustige jonge meid was weinig meer over. Ze sliep slecht, at slecht, kwam bijna niet meer buiten, sprak zelden iets af met vriendinnen en haar cijfers waren erbarmelijk. Anne’s moeder heeft mij gevraagd of ik eens met Anne zou willen praten, of ik iets voor Anne zou kunnen doen. Ze dacht eerst dat het aan de puberteit te wijten was maar nadat ze met een aantal collega’s en vriendinnen gesproken had, met dochters in dezelfde leeftijd, dacht ze toch dat er iets anders speelde.

Twee jaar geleden, toen Anne net in de brugklas zat, liep de relatie van haar moeder stuk. Anne voelde wel dat er iets niet goed zat en merkte ook wel dat er meer ruzies waren maar als ze terugkwam van haar vader dan leek het allemaal weer mee te vallen. Tot die ene keer.

Na een fijn weekend bij haar vader vertelde haar moeder dat het over en uit was. Ze hadden nog geprobeerd om als Anne er was zo normaal mogelijk tegen elkaar te doen maar uiteindelijk ging het echt niet meer.

De vader van Marjolein had zijn spullen gepakt en was met knallende ruzie vertrokken. Zonder afscheid te nemen zomaar vertrokken. Anne heeft hem en Marjolein nooit meer gezien of gesproken.

Anne kon het eerst niet geloven, haar hoofd liep er van over. Hoe moest dat dan gaan? Waarom kan ik niet met Marjolein afspreken? Wanneer zie ik haar weer? Telkens als ze haar moeder er naar vroeg kreeg ze te horen dat ze haar moest vergeten. Mama hield zich groot maar ze was kapot van verdriet door de breuk. Anne wilde niet dat haar moeder zich nog slechter ging voelen en meer en meer trok Anne zich terug. Er werd niet meer over gesproken en Anne en haar moeder probeerden de draad zo goed en zo kwaad als het ging weer op te pakken. ‘Gezellig’ samen shoppen, lekker lunchen en naar de film bijna alsof er niets was gebeurt. Alsof er niets was gebeurt…..

Vandaag zaten Anne en haar moeder weer in mijn praktijk. Het traject dat ik met Anne ben opgestart zit er op en vandaag was onze laatste afspraak. Anne heeft na de breuk geen ruimte gehad om te rouwen. Om haar moeder te ontzien kropte Anne haar gevoelens op met als gevolg dat haar pijn en verdriet zich dusdanig hadden vastgezet in Anne’s lijf dat ze totaal was vastgelopen. Zowel met Anne als met haar moeder ben ik aan de slag gegaan. Ze hebben geleerd om naar hun lichaam te luisteren, om met elkaar te praten, om gevoelens uit te mogen spreken en dat als je moet huilen dat je dat niet moet opkroppen. Voor rouw staat geen tijd en ze weten dat het zomaar ineens weer de kop kan opsteken maar ook dat ze er samen over kunnen praten of huilen, wat ze nodig hebben.

Voor me zitten een stralende Anne en haar moeder. Ze straalt want ze had net haar punten terug van de proefwerkweek. Nog 1 onvoldoende op te halen maar dat lukt haar ook wel.

Dag kanjers, het gaat jullie goed.

(De namen Anne en Marjolein zijn gefingeerd)

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *